przecież żyjemy pod taflą odbijającą bryzę chaosu nadzieją pleciona butla tlenu dostarcza ratując płetwami sterując wyborów rafy mijamy przeznaczeń w góry lodu zawiści słowem uderzając dziurawimy naiwne podniebienia spławikami minionych okazji pragnień niedosyt toń mąci krwi kroplą wynurzamy buntu nadgarstki życia wdechem namiętnym wypatrując bezbronnie przypływu wolności

Płeć: mężczyzna
Ocena: 5
Liczba komentarzy: 2    
Data dodania: 13.03.2011r.

Maria di Rose 14 03 2011 (20:52:05)

Użytkownik ocenił pracę na 5
Zgadzam się, za pewnością nie ma co się zastanawiać nad niższą oceną :) Przepiękne metafory, bezbłędnie napisane i co najważniejsze czujesz to co piszesz. Najbardziej zachwyciłeś mnie 'nadgarstkami buntu". Ludzie tak bardzo walczą o wolność, która niby jest, ale tak naprawdę jej wokół nie ma i nie będzie. Żyjemy w niewidzialnej klatce, z której trudno się uwolnić. Stawiam 5 :)

Evil_Angel Użytkownik wpmt 14 03 2011 (19:12:56)

Użytkownik ocenił pracę na 5
łał... Piękna praca, naprawdę ;)
Dam 5 ponieważ zachwyciłeś mnie tym wierszem.
Wspaniale !
Evil_Angel ;))